โซใกล้จะเป็นบ้าแล้วค่ะ กลางวันที่พยายามจะเข้มแข็ง ให้ทุกคนเห็นว่ายังไหว กลางคืนนอนร้องให้ทุกคืนค่ะ ต้องการกำลังใจมากมายมหาสาร แต่หันไปทางไหนก็ไม่มีใครเลยที่จะกอดให้กำลังใจโซได้ ออกจากบ้านไปขายของทุกวัน กลัวเป็นคนเอาโรคไปติดแม่ติดเจ้าลูกทูนหัว แต่ในสถานะหัวหน้าครอบครัว โซต้องไปทำงานค่ะ เงินเรายังมีไม่พอ อาหารเรายังมีไม่พอ ยาที่จำเป็นต้องใช่ยามฉุกเฉินยังไม่พอ ต้องไปทำงานแล้วค่อยๆซื้อเข้าบ้าน วันก่อนหมู่บ้านที่อยู่ใกล้ๆกันโดนปิดไปแล้วค่ะ เช้ามาถูกปิดล้อมห้ามเข้าออกพื้นที่14วัน เร็วมากจนคนในพื้นที่ยังไม่ได้กักตุนอาหารเลยด้วยซ้ำ นอกจากโควิด ก็ยังเจอทำถนน ขุดท่อระบายน้ำ ลื้อทางเดิน รายได้หาย70% รายจ่ายพุ่งไม่หยุดฉุดไม่อยู่ สุขภาพจิตก็ย่ำแย่ไปทุกวัน หัวใจโซมันเหนือยล้าเต็มทีแล้วค่ะ
สวัสดีค่ะ คุณน้องโซผู้เข้มแข็ง
ก่อนอื่นเลยพี่ต้องขอชื่นชม และขอปรบมือดังไปให้กับความเข็มแข็งของคุณน้องนะคะ สิ่งที่คุณน้องโซทำนั่นถูกต้องทุกอย่างเลยค่ะ หนูเดินมาถูกทางแล้ว อย่าได้ท้อนะคะ
พยายามตั้งสติทุกครั้งที่ท้อ สติของหนูคือ คุณแม่กับเจ้าลูกทูนหัว.... ทุกๆครั้งที่เหนื่อย ทุกๆครั้งที่ท้อ ทุกๆครั้งที่กลัว มองหน้าคุณแม่ จ้องตาคุณลูก แล้วหนูจะมีพลังพิเศษ ให้ต่อสู้ต่อไปได้ (คนเรามักจะมีคำถามว่า ทำไปเพื่ออะไรว่ะ? พี่ว่าคุณน้องมีคำตอบ)
ต่อมาประเด็นเรื่องศก. ในแต่ละวันๆๆ เราจะขายของได้มากหรือได้น้อย ณ.เวลานี้ไม่ใช่เรื่องสำคัญอีกต่อไป สิ่งที่สำคัญสำหรับความคิดพี่คือ เวลากับเงินที่เข้ามา หมายถึง
1) เวลา.... การที่คุณน้องได้ออกไปขายของ มันคือกิจกรรมที่ดีกว่า หนูนั่งอยู่บ้านเฉยๆ ..... มันเครียดนะ หันไปทางไหนก็เจอคุณแม่ เจอลูก โดยที่ไม่มีรายรับเข้าเลย...... ประเด็นนี้ ทำดีกว่าไม่ทำ
2) เงิน..... นาทีนี้ได้น้อยดีกว่าไม่ได้ เจ็บน้อยดีกว่าเจ็บมาก..... ตราบใดที่ขายแล้วไม่ขาดทุน ขายแมร่งไปเหอะ หรือ บางทีขาดทุนน้อยหน่อย ยังดีกว่าขาดทุนเยอะ (อย่างของพี่ ทำงานหรือ ไม่ทำงาน พี่ก็มีรายจ่ายประจำอยู่แล้ว ดังนั้นเราทำต่อ ได้เจ็บน้อยหน่อย)
ประเด็นเรื่อง สุขภาพ...... ก่อนเข้าบ้านหรือที่พัก เปลี่ยนเสื้อผ้า, ล้างมือ, อาบน้ำทันที ก่อนเจอหน้าบุคคลที่เรารัก ..... แยกซักเสื้อผ้า ต้มน้ำซักแมร่งเลยค่ะ แยกอุปกรณ์ส่วนตัวทุกชนิด ห้ามคุณลูกเอามือเข้าปาก ขยี้ตา แคะจมูก..... ที่สำคัญ อธิบายถึงการติด หรือ การแพร่ฯให้คนที่เรารักเข้าใจอย่างละเอียด นะครับ
ปล. แอบเห็นเมื่อกี้ ว่ามีคนใกล้ตัวติด..... พี่อยากจะบอกคุณน้องว่า อย่าวิตกจริต ..... ทำทุกอย่างเหมือนเดิม จนกว่าจนท.จะมีคำสั่งเป็นอย่างอื่น โรคนี้ไม่ได้ติดทางการจับ หรือ สัมผัสนะคะ
สุดท้าย ..... ไม่ใช่เราคนเดียวที่เจอ ไม่ใช่เราคนเดียวที่เดือดร้อน... เรามีเพื่อนอีกหลายคนที่หนักกว่าเรา เราโชคดีที่มีคุณแม่ มีคุณลูก ยังมีกำลังใจที่ดี .... ทุกอย่างกำลังจะดีขึ้นค่ะ ฮึ่บๆๆ สู้ๆๆ น้องโซสู้ๆนะคะ
