เราคิดเสมอว่าเส้นทางนี้ คือหนทางสุดท้ายในวันที่้เราเจอทางตัน ในขณะที่ใครๆบอกว่าพื้นที่นี้เป็นโลกสีเทา ในวันที่เราไม่เหลือหนทางไหนแล้วจริงๆ
แต่กลับได้เจอแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์ในนี้เสมอๆ และก็ผ่านพ้นปัญหามาได้ทุกครั้ง
วันนี้สถานการณ์บ้านเมืองเปลี่ยนไปอย่างไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน
ครั้งนี้ยอมรับเลยว่าตันจริงๆ สถานที่สาธารณะก็ปิดหมด งานเที่ยวก็หดหายตามไปด้วย ทั้งพี่ทั้งน้องคงไม่กล้าออกบ้านมาเสี่ยงเชื้อโรค ในขณะที่ความเดือดร้อนก็จำเป็น!!!
เราเป็นคนนึงที่ทำงานออฟฟิศอยู่กลางเมือง รับเงินเดือนในเรทของบริษัทต่างชาติยังอยู่ไม่รอด แล้วสาวแบงค์ที่เงินเดือนน้อยมากๆ หรือคนทำงานในบริษัทโหดๆแบบ Family business ไม่แย่ไปกว่าเราหรือ???
เอาตัวรอดกันยังไงคะ ต้องใส่หน้ากากออกไปเจอกันหรือยังไง??? หนูมืดตื้บไปหมดเลยตอนนี้