"ความสุข" คือ เวทนา จำพวกหนึ่งจากเวทนา 3 จำพวกได้แก่...
สุข, ทุกข์, เฉยๆ.
ผู้ใดทำให้ชำนาญแล้ว ในการเห็น เวทนาในเวทนา ชีวิตย่อมอยู่เป็นสุข เพราะว่า
1) เมื่อมีความสุขอยู่ ก็รู้ชัดว่ามีความสุข จึงสุขได้เต็มที่ อีกทั้งไม่กังวนว่าสุขนั้นๆจะหมดไป เพราะยอมรับความจริงว่ามันไม่ยั่งยืน ไม่ฝืนความจริง "สุขในปัจจุบัณ" สุขโดยไม่มีความกังวลแฝงอยู่ เมื่อไม่กังวล ก็สุขได้เต็มที่
พอสุข หมดไป ก็ จะเฉยๆ(ไม่ทุกข์), ถ้าชำนาญเดี๋ยวสุขใหม่ก็เกิดใหม่
2) เมื่อทุกข์ ก็ไม่ตีโฟยตีพาย มีสติหาทางออกจากทุกข์ได้ไว ไม่ทุกข์นาน เมื่อออกจากทุกข์ก็รู้เหตุรู้ผล เกิดปัญญาจากการสังเกตุว่าทุกข์หมดไปอย่างไร , ออกจากความทุกข์ไว ไม่วนเวียนทุกข์ซ้ำซาก เพราะไม่ปล่อยให้เหตุของความทุกข์หมักดองไว้
3) เมื่อเฉยๆ ก็รู้ว่าเฉยๆ สงบเย็นอยู่, ไม่เหงาจนต้องไป"แกว่งเท้าหาเสี้ยน" , ถ้าสงบเย็นได้ พอ"เฉยๆ" ที่เกิดขึ้นเปลี่ยนไปดับไป...ที่จะเข้ามาแทนคือ"สุข" เพราะ "เฉยๆสงบเย็น"มันเป็นสภาพที่สุขเกิดได้ง่ายทุกข์เกิดได้ยาก
.......เฮ้ยยยยยยยยยย....เกิน8บรรทัดไม่.ล.า.ม.ก. สักคำเลย....เป็นไปได้ไงอะ
