*ทำใจคิดอยู่สักพักกับการเขียนเรื่องราวนี้ขึ้นมา*
อยากจะเก็บมันไว้เป็นความทรงจำ ณ ที่แห่งนี้
เขียนไปน้ำตาทั้งคลอ ทั้งไหล
ย้อนไป 5-6 ปีที่แล้วเราได้เข้ามาเล่นเว็ปนี้ ซึ่งคงมีเหตุผลเดียวก็คือ "เงิน" ณ ตอนนั้นก็คงคิดว่าจะไม่เจอคนจริงใจเพราะเรื่องแบบนี้ ใครโชคดีก็เจอคนดีใชโชคร้ายกีเจอคนไม่ดี
แต่สำหรับเรา เรามีโอกาสได้เจอพี่คนหนึ่งขอใช้ชื่อย่อว่า P อายุประมาณ 54 (ขอเรียกแทนว่าลุงนะคะ) ตอนนั้นลุงเขาบอกเราว่าภรรยาเขาเสียเนื่องจากโรคมะเร็ง และอยากได้น้องดูแลประจำเพราะเขาไม่อยากมั่ว ตอนแรกเราก็กะจะหาคนอื่นเพิ่มเพราะกลัวโดนหลอก ตอนนั้นได้ทำการตกลงดูแลกันแลกันซึ่ง ณ ตอนนั้น จำนวนเงินถือว่ามากเลยสำหรับเราที่ใช้ต่อเดือน ลุงเขาดูแลเราดีมาก โอนเงิน ครบ ตรง เจอกันสัปดาห์ละ 1 ครั้ง ส่วนค่าเทอมก็จ่ายให้เราทุกเทอมจนเราเรียนจบมหาวิทยาลัยซึ่งหลังจากผ่านมา6 เดือนที่ลุงเขาดูแลเราเราก็ไม่ได้หาใครเพิ่มมีลุงเขาคนเดียว ยอมรับว่าลุงเขาดีกับเรามากเอ็นดูเรา ทุกอย่างในชีวิตเรามีลุงเขาคอยยื่นมือมาช่วยเสมอ
- เราป่วยลุงเขาเป็นคนไปรับออกจากโรงพยาบาล
- เราทำวิจัยลุงก็พาเราไปหาหนังสือในการทำ
- เรามีปัญหาลุงเขาพร้อมช่วยเหลือเราตลอด
- เรื่องเงินไม่เคยให้เราลำบาก
- ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ (เหมือนพ่อกับลูก)
- อยากได้อะไรก็ซื้อให้
- มีรถ1 คันให้เราขับไปเรียน(ตอนนี้ถึงจะทำงานแล้วก็ยังใช้รถคันนี้อยู่)
Toyota
- ชอบซื้อขนมแจกเด็กทั้งซอยบ้านหนู
- มีคอนโดที่เราเก็บเงินจากลุงซื้อเอง 555 (ตอนนี้ยังเหลือผ่อนอยู่)
จนเราเรียนจบก็ทำงานเราก็ยังคงติดต่อกันเจอกันเมื่อมีโอกาสเสมอ จนเราขอลุงเขาเรียนต่อปริญญาโท ลุงเขาก็ส่งเรียนอีก ช่วยออกค่าเทอมให้
ช่วงโควิดที่ผ่านมาเราไม่เคยเจอกันเลย 1ปีเต็ม เพราะลุงเขามีโรคประจำตัว ทั้งเบาหวาน ความดัน หัวใจ ก็กลัวเป็นอะไรขึ้นมา บวกกับงานยุ่ง และมีปัญหาทางด้านการเงินและต้องดูแลแม่เขาก็คือย่าในวัย 89ปี เขาเลยไม่มีเวลามาหาเลยเราโทรคุยกันบ้างเมื่อมีปัญหา แต่ยังLineคุยกันปกติ
ช่วงที่เราเรียนจบเราก็ไม่เคยขอค่าดูแลลุงอีก แต่ลุงเขาจะให้ค่าขนมเสมอแล้วแต่บางครั้ง เวลาเราเจอกันก็พากันShopแหลก555+
มา ณ วันนี้ผ่านมา 6 ปี จะเข้าปีที่7 ในขณะที่เรากำลังจะเรียนจบป. โทในเดือนกันยายนนี้
วันนี้ลุงเขาโทรมาบอกเราว่า "ลุงมาส่ง จ. ใกล้ถึงฝั่งแล้ว ยินดี และเอ็นดูในความเป็นเรา ดีใจกับตำแหน่งหน้าที่การงาน ตอนนี้ลุงกำลังจะเกษียณจากงานที่ทำอยู่ อาจจะดูแลได้ไม่มากเหมือนก่อน แต่ยังรักและเอ็นดูเราเสมอ ลุงไม่ได้ทิ้งหรือเลิกไป แต่เราอาจจะเจอกันน้อย ลุงอยากเปิดโอกาสให้กับจ.เจอใครบ้างเพื่อจะได้เป็นคู่ชีวิตดูแลกันไปยามแก่เฒ่า เราเข้าใจลุงนะ" เราเงียบไปแปปนึงเพื่อคิด และตอบไปว่า ค่ะลุง
ลุงเขาพูดอีกว่า "หากมีปัญหาลุงยินดีช่วยเสมอ ช่วยไม่มากแต่คงไม่ทิ้งให้อดตาย "
พิมมาถึงตรงนี้ก็ร้องไห้ไป " มันเกินกว่าคำว่ารัก มากกว่าคำว่าผูกพันธ์" จริงๆ
แต่จ.อยากขอบคุณลุงที่เป็นพ่อ เป็นทุกอย่างให้จ. ช่วยเหลือให้หนูได้มีอนาคตที่ดี ไม่ลำบาก แม้วันนี้สถานะทุกๆอย่างกำลังจะเปลี่ยนไปแต่หนูยังรักลุงเหมือนเดิม คงไม่มีอะไรมากกว่าคำว่า" ขอบคุณ"ค่ะลุง รักลุง P.
แค่อยากระบายความเศร้าที่มาพร้อมกับความโชคดี
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านจนจบนะคะ
