ผู้เขียน หัวข้อ: เวลา ชีวิต สายน้ำ ผืนทราย  (อ่าน 2634 ครั้ง)

hayapon

  • Full Member
  • ***
  • กระทู้: 105
  • People Like This 58
เวลา ชีวิต สายน้ำ ผืนทราย
« เมื่อ: กรกฎาคม 01, 2022, 09:30:46 PM »
   เด็กน้อยเดินเล่นริมทะเล ไม่ทันระวังคลื่นซัดรองเท้าข้างนึงลอยหายไปในทะเล เด็กน้อยโมโหเขียนบนหาดทรายว่า  ทะเลเจ้าขี้ขโมย
   อีกฝากฝังวันนี้ชาวประมงจับปลาได้จำนวนมาก สึดแสนจะดีใจเขียนบนชายหาดว่า ทะเลท่านคือผู้ให้
    ชายหนุ่มว่ายน้ำในทะเลจนหมดแรงและจมหายไป แม่ชายหนุ่มไม่พอใจเขียนที่ชายหาดว่า ทะเลเจ้าฆาตกร
     ชายจรจัดเดินคุ้ยของริมทะเลเจอหอยมุก ดีใจเขียนบนชายหาดว่า ทะเลท่านช่างมีเมตตา
     ไม่ว่าจะมีคำต่อว่าหรือเขียนชมบนกาดทรายไม่นานก็ถูกคลื่นซัดข้อความหายหมด ทำให้เข้าใจได้ว่าอย่าใส่ใจกับคำตัดสินของใครถ้าคิดจะเป็นทะเล
     อย่าวิตกกังวลกับสิ่งที่เข้ามาในชีวิตมากไป ไม่ว่าจะสุข ทุกข์ หรือผิดหวัง ถ้าชีวิตเกิดเป็นมนุษย์มันเลิศคงไม่เริ่มต้นการเกิดด้วยการร้องให้ของตนเอง และวันนึงต้องจากโลกนี้ไปด้วยเสียงร้องให้ของคนอื่น
     แมวชอบกินปลาแต่ก็ว่ายน้ำไม่เป็น
     ปลาชอบกินใส้เดือนแต่ก็เดินขึ้นบกมาขุดไม่ได้
      ชีวิตคนเรามีได้และมีเสียเป็นทั้งผู้เลือกและถูกเลือก เราไม่สามารถทำให้สมใจนึกได้ทุกอย่างใช้ชีวิตจริงจังเกินไปไม่ต่างอะไรกับทำร้ายตัวเอง อย่าจมอยูกับอดีตที่ไม่ได้อะไรกลับมา อย่างน้อยเรายังต้องเดินต่อไป ในโลกนี้ไม่มีอะไรที่เป็นของเรานอกจากสุขภาพกาย สุขภาพใจ และลมหายใจ อย่าอวดว่าตำแหน่งใหญ่โตหรือมีเงินทองมากมาย สิ่งที่ควรอวดคือว่ายังมีสุขภาพที่แข็งแรงในขณะที่คนรุ่นเดียวกันทะยอยจากไปแต่เรายังได้เห็น หลาน เหลนวิ่งเล่นอยู่
     ถ้านับชีวิตช่างละสิบปี
เราจะนับสิบปีได้กี่ครั้งเชียว เวลาสิบปีช่างไวนัก
     สิบปีแรกหมดไปกับความไร้เดียงสา
     สิบปีที่สองหมดไปกับการศึกษา
     สิบปีที่สามหมดไปกับการทำงานหาเงิน
     สิบปีที่สี่หมดไปกับการสร้างฐานะและครอบครัว
     สิบปีที่ห้าเริ่มเห็นความมั่นคงและเห็นในสิ่งที่หามา
     สิบปีที่หกหมดไปกับการดูแลสุขภาพ
     สิบปีที่เจ็ดหมดไปกับการเข้าใจชีวิตและรอการกลับคืนธรรมชาติ
     ลองดูว่สเราใช้สิบปีไปกี่ครั้งแล้ว แค่เจ็ดสิบปีก็แก่แล้วชีวิตคนส่วนมากก็จะอยู่ประมาณนี้แหละ อย่าอายถ้าถูกเรียกว่าแก่ เพราะคนเรียกอาจะไม่มีโอกาสอยู่มาถึงวันนี้ และไม่ทางรู้ว่าจะได้อยู่นับปีแปดสิบไหม สิ่งสำคัญคือใช้แต่ละสิบปีให้คุ้มค่าและผ่านไปอย่างไม่เสียดาย
    จงเตือนตนเสมอว่าชีวิตนั้นมันสั้นไม่แน่นอน
    อยากกิน จงกิน  อยากเที่ยว  จงเที่ยว
    อย่าเอาความกลุ้มมาใส่ไว้ในใจ อย่าเครียดรู้จักปล่อยวาง
ครอบครัวต้องมาก่อนเสมอ อย่าโกรธใครง่ายไป รู้จักการเป็นผู้ให้ รู้จักการขอโทษ รู้จักสำนึกผิด รู้จักปล่อยวางและพอเพียง คิดดี ทำดี พูดดี
     
ถ้าถามว่ามีใครผู้ใดเล่า เดินมาเข้ารับผิดชอบตอบเราได้
นำฉันสุขพาชีวิตได้สิทธิ์สบาย ไม่ทุกข์กายบ่ายเช้าเศร้าไม่มี
เขาสิ่งนั้นอยู่ข้างฝาที่หน้าส้วม เป็นจุดร่วมส่องกายฉายใบหน้า
จงให้ท่านเฉลยบอกความมา ท่านสิหนาต้องรับผิดชอบชีวิตเรา