...นานแล้วนะ ที่เราไม่ได้เจอกัน...
ขอโทษที่ความรักของฉันทำเธออึดอัด
เธอไม่ชอบการผูกมัด ฉันรู้
ฉันเลือกเดินจากความสัมพันธ์ออกมาเป็นเพราะฉันรับไม่ได้ที่เธอจะรักฉันน้อยลง
...เพราะฉันรักเธอมากๆ...
เพียงแต่
หลายปีที่ผ่านมานี้ เธอก็ยังคงเป็นผู้ชายเพียงหนึ่งเดียวที่ฉันรัก
ฉันทักเธอไปด้วยความหวังในใจว่าเธอยังคงไม่ลืม แม้เป็นเพียงข้ออ้างในการหาเรื่องคุย
เธอตอบรับนัดฉันอย่างไม่ลังเล
ครั้งนี่เป็นฉันเองที่ลังเล ลังเลจนวินาทีสุดท้ายที่ฉันอยากให้มันทอดยาวออกไป
ฉันรู้ว่าในวันนี้ฉันเติบโตขึ้นมากจากจุดที่ฉันเลือกจากมา เพียงแต่ หัวใจฉันมันยังคงเป็นของเธอคนเดิม
ฉันไม่อาจร้องไห้ฟูมฟายกอดเธอทั้งน้ำตาได้อีกแล้ว
ฉันต้องยิ้มให้สดใสเพื่อปกปิดแววตาที่อ้างว้าง โหยหา
เธอหลับตาลง ไม่สบตาฉัน ฉันรู้
ฉันไม่อาจขอร้องให้เธอรักฉันได้อีกแล้ว
เธอยื่นข้อเสนอให้ฉันเลือกพิกัดนัดพบได้ตามความสมัครใจ
ฉันก็ยังยืนยันเลือกที่ๆมีความทรงจำระหว่างเรา
ไวน์สองขวด แก้วสองใบ แต่ที่แห่งนั้นคงมีแค่ใจฉันที่ยังอยู่
ฉันไม่อาจเป็นคนที่เธอจะรักและทะนุถนอมฉันได้เหมือนในวันวาน ไม่มีแม้แต่รอยจูบ
แต่ถึงแม้มันจะเจ็บปวดฉันก็ยอมแลกกับเสี้ยววินาทีที่มีค่า
ฉันไม่ได้อยากให้เรื่องราวมันจบด้วยความอึมครึมแบบนี้
เพียงแต่ฉันโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่นของเธอเหลือเกิน
ฉันรู้ว่ามันแปลก แต่เธอคือน้ำเปล่าที่ฉันโหยหา
เธออาจไม่เคยรู้ว่าความสุขของฉันไม่ใช่เรื่องsex ฉันไม่ได้ต้องการสิ่งนี้จากความรักของเธอด้วยซ้ำ
ฉันโหยหาอ้อมกอดธรรมดาของเธอมากกว่าสิ่งอื่นใด
แววตาอ่อนโยนที่เธอมองมาแค่ฉัน น้ำเสียงที่มีเพียงฉันคนเดียวที่ได้ยิน รอยยิ้มที่มีเพียงฉันเท่านั้นที่ได้เห็น
มันมีค่าเหนือสิ่งอื่นใด
เสมือนน้ำหยดเดียวกลางทะเลทรายที่ต่อชีวิตฉันได้อีกหน่อย
ทั้งชีวิตฉัน ฉันมีแค่เธอที่เป็นหัวใจ เป็นทุกอย่าง
เธอเคยบอกว่าเธอจะเป็นคนเดียวที่รอฉันอยู่ที่นี่
ฉันอยากให้สิ่งนั้นมันเกิดขึ้นจริงอีกสักครั้ง
เธอขอโทษที่ทำให้ฉันรัก แต่ฉันขอโทษที่ทำให้เธออึดอัด
ฉันรู้ว่าครั้งนี้ก็อาจสุดท้าย ทุกครั้งที่เจอเธอ ฉันจะกลับมาร้องไห้เหมือนคนเป็นบ้า
เพราะฉันไม่สามารถรั้งเธอได้ ไม่ว่าจะยอมแลกกับอะไรไปแค่ไหน
เธอปล่อยมือฉันให้ฉันไปหาอิสระที่ฉันควรต้องมี มันอาจจะดีกับตัวฉัน
แต่สำหรับฉันแล้วเธอคือพื้นที่ปลอดภัยที่ฉันไม่อาจขาดไปได้
โลกกว้างมันช่างอ้างว้างและเงียบงัน มันเหมือนฉันติดอยู่กลางพายุฝน
ฉันได้แต่เฝ้ารอเวลาที่ฉันจะได้กลับไปพบกับเธอในฝันทุกค่ำคืนเพื่อฮีลใจที่อ่อนล้า
ฉันขอโทษที่ฉันไม่อาจไม่รักเธอ
ฉันได้แต่สัญญากับตัวเองว่าฉันจะไม่ให้ความรู้สึกที่ฉันมีทำเธอลำบากใจ
ฉันรู้ว่าเธอมีทั้งหน้าที่และหัวใจของเธอ ฉันรู้ว่าเธอมีเหตุผลที่ฉันไม่สามารถเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเธอ
ฉันได้แต่ขอบคุณที่เธอยังคงอยู่แม้จะยังอยู่แค่ในความทรงจำของฉันคนเดียว
เธอกลับไปแล้ว ทิ้งฉันจมกับกลิ่นจางๆที่ติดหมอน
และคราบสีแดงจางๆบนผ้าปูที่นอน
ฉันกอดเธอในฝัน อุณหภูมิแอร์เย็นเฉียบ แต่ฉันที่ขดตัวใต้ผ้าห่มผืนหนานั้นหนาวไปถึงจิตใจ
ความทรงจำสิบปีวนกลับมา ฉันเห็นเธอที่หน้าประตู เธอกลับมารับฉันทุกครั้ง
ไม่มีครั้งไหนที่ฉันรู้สึกได้ว่าเธอจากไปแล้วจริงๆเหมือนครั้งนี้
เธอไปโดยไม่มีคำร่ำลาที่สื่อว่ายังมีพรุ่งนี้อยู่
ฉันหวังเพียงแค่โทรศัพท์อาจจะแจ้งเตือนข้อความอะไรบางอย่าง
แค่อะไรก็ได้ที่ดูเหมือนว่าเธอยังมีฉันอยู่
ถึงแม้จะไม่ได้ทะนุถนอมฉันเหมือนในวันวาน ไม่อาจเป็นได้ในทุกความสัมพันธ์
แต่ฉันก็ยังหวังเหมือนคนโง่
ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่เธอหายไป กระทั่งข้อความธรรมดา
ฉันขอโทษที่คาดหวังและรอคอย
ฉันหวังว่าเธอจะไม่เห็นข้อความพวกนี้
หรือถึงแม้จะผ่านมาเห็นเธอก็อาจจะไม่รู้ว่าเป็นฉัน
จดจำแค่รอยยิ้มที่ฉันพยายามมอบให้ก็พอ
ฉันอยากเป็นคนที่เธอนึกถึงแล้วจะไม่อึดอัดใจ
ได้โปรดเว้นพื้นที่ให้ฉันได้ฝันถึงเธอต่อไปอีกหน่อย
ชีวิตฉันอาจไม่ได้ยาวนานนักพอจะรักใครได้อีกครั้ง
เพราะหลายปีมานี้ พิสูจน์ได้แล้วว่า ใจฉันมีแค่เธอได้เพียงผู้เดียว
ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นแบบนี้ไปได้อีกนานแค่ไหน
ที่ความพยามลืมเธอของฉันมันอาจจะชนะเสียงของหัวใจได้ในสักวัน
...ฉันสัญญาได้แค่ฉันจะพยายามลืมเธอเพื่อรอยยิ้มที่มีความสุขของเธอ...
