จั่วหัวไว้แบบนี้
ไม่ได้แปลว่า
จะมีของขวัญเป็นชิ้นเป็นอันแต่ประการใด
แต่ต้องการบอกว่า
การบ้านฉบับนี้
แทนของขวัญวันเด็กให้พี่คนนั้น
เพราะ 1 วันมี 24 ชม
คนเรามีเวลาเท่ากัน
แต่ขึ้นอยู่กับว่า ใครจะใช้ประโยชน์
จากเวลาที่มีอยู่น้อยนิดกันได้มากเท่าไหร่
ปกติ เวลาอยู่หน้าบอร์ด
หน่อยมักจะ ออกสื่อตลอดว่า
ไม่ว่าง ไม่มีเวลา ไม่มีวันหยุด
ทำงานยุ่ง จะแย่อยู่แล้ว
แต่ทำไม ยังมีการบ้านมาส่งได้นะ
ก็เพราะรู้จักบริหารเวลา
เติมความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้กับตัวเอง
ก่อนหน้านี้ ไม่นานนัก
ตามอ่าน ตามโพส ของพี่ ๆ น้อง ๆ ไปเรื่อย ๆ
เฮฮา ปาจิงโกะในบอร์ด ไปวัน ๆ
ทำงานไปด้วยคุยไปด้วย
จนวันนึง มีข้อความเข้า
ทีแรกก็นึกว่าเป็นพี่ที่รู้จัก คุยกันประจำ
แต่ปรากฏว่า ชื่อที่ปรากฏขึ้นมา บนพีเอ็มวันนั้น
มันทำให้ใจเต้นตูมตาม
ไม่คิดว่าจะได้มีโอกาสคุย
และไม่คิดว่า
พี่จะทักกับผญ. กะโปโล แบบหน่อย
จำได้ว่า ตอนพีเอ็มมา
ยังเดินลั๊นลา กินลมชมวิวทะเลยามดึก
ตั้งใจว่าจะกลับมาตอบพีเอ็มที่บ้าน
หลังจากวันนั้น ก็คุยกันมาตลอด
คุยกันทุกวัน ตั้งแต่ตื่นลืมตา
ยังไม่ทันได้ล้างหน้า
จนกระทั่ง ถึงเวลานอน
แต่ถามว่า เคยได้ยินเสียงกันมั๊ย ก็ไม่เคย
ถามว่าคิดจะโทรคุย หรือเจอหน้ากันจริง ๆ ไหม
ก็กลัว กลัวห้ามใจตัวเองไม่อยู่
บางที บางครั้งที่คุย
ก็จะพิมพ์ประโยคเดียวกัน
ในเวลาไล่เลี่ยกัน
ณ ตอนนี้ อาจจะยังไม่มีสถานะ
แต่รู้ว่า มันเป็นความรู้สึกดี ๆ
ที่ค่อย ๆ เติบโต ขึ้นในใจ
พี่เค้าจะรู้ตัวหรือเปล่า หน่อยก็ไม่อาจรู้ได้
แต่ เป็นแบบนี้หน่อยก็มีความสุขดี
ขอบคุณ ที่นั่งคุยเป็นเพื่อน ตอนทำงานหัวฟู
ขอบคุณ ที่คอยหยอกให้มีรอยยิ้มได้ตลอด
ขอบคุณ ที่คอยห่วงใย
ไม่ว่า พรุ่งนี้ จะมีสถานะเป็นอะไร
แต่ ก็จะขอเป็นคนที่ทำให้พี่รู้สึกดีมีความสุขแบบนี้ไปนาน ๆ นะคะ
------------------------------------------
ปล. อาจดูเหมือนไม่เป็นการบ้านสักเท่าไหร่
แต่อยากบอกทุกคนใน wlg ว่า
พี่ ๆ ใจดี ยังมีอยู่ค่ะ จริง ๆ นะ
อาจจะถ่ายทอดไม่ค่อยเก่ง
แต่คิดว่าพี่คนนั้นคงนั่งยิ้มแล้วล่ะ
