กว่า 1 เดือนที่ได้รับ PM จากน้องที่ไม่เคยโฟสกระทู้ใดใด ส่งแค่ข้อความสั้น “เขิน”
ข้อความที่สั้น เพิ่มความสับสนในใจ “ใครแกล้งกรูว่ะ”
ความอยากรู้เรื่องราวเพิ่มมากขึ้นตลอดแวลา ทุกๆข้อความที่น้องส่งมา บ่งบอกความกังวลใจ ปิดกั้นและปิดตัวเอง
น้องเป็นประชาสัมพันธ์ของบริษัทฯแห่งหนึ่ง ทุกคำพูด ทุกตัวอักษา น้องจะลงท้ายด้วยคำว่า “ค่ะ” ทุกๆครั้ง
PM ฉบันสุดท้ายก่อนที่จะมีโอกาสได้เจอหน้ากัน ข้อความเช่นเดิม แต่คำหมายเปลี่ยนไปมาก
“นู๋สนใจจ้างลุงเป๋าทานข้าว นู๋ขอเป็นเจ้ามือนะค่ะ” อยู่ในเวปนี้มาก็พอสมควร ไม่เคยคิดว่าจะมีน้องขอจ้างเที่ยว
กินฟรีไม่พลาดแน่นอน 55555
คิวงานก็แยะ คิวส่วนตัวก็ไม่น้อย แต่คิวกินฟรี ไม่เคยเจอ ไม่ต้องเอาสมองคิดนาน คำตอบง่ายๆ พรุ่งนี้เจอกันมื้อเที่ยง
สีลมคอมเพล็กซ์ ไปหาถึงที่ น้องจะได้ไม่เบี้ยวนัด 5555
ก่อนเวลานัดหมาย โทรยืนยัน เพื่อกันความผิดพลาด น้องอยู่อนุสาวรีย์กำลังจะขึ้น BTS. 5555 มาแน่นอน
งั้นเปลี่ยนที่ดีกว่า เพราะดันอดข้าวรอ กว่าจะถึงสถานีศาลาแดง ลุงเป๋าคงเป็นลมงั้นเจอพารากอนดีกว่าน่ะ
จะได้เจอเร็วๆ กินเร็วๆ อิ่มเร็วๆ ลุงเป๋านั่งรอด้วยใจจดจ่อ หน้าตาจะเป็นยังไงหนอ
คิ้วซ้ายกะคิ้วขวา ตอนเจอหน้า จะย่นและชนกันไหม นั่งเล่นเกมส์รอน้องดีกว่า จิตใจจะได้ไม่ฟุ้งซ่าน
ไม่นานเกินรอ แอบชำเลืองเห็นน้องสาวท่านหนึ่ง หน้าตาออกแนวหวาน ผิวขวา สไตล์การแต่งตัวน่ารัก ดูเหมือนสาวญี่ปุ่น ยืนอยุ่ข้างๆ
พยายามที่จะพูดคุย ในใจเริ่มนึก น่าจะเป็นน้องที่นัดไว้แน่นอน แกล้งน้องเล่นดีกว่า อิอิ... ทำเป็นไม่สนใจดีกว่า
ปล่อยให้น้องเดินไปเดินมา ปล่อยนานก็คงไม่ไหว น้องคงเดินไม่หยุดแน่ เดี๋ยวจะตามกลับมาไม่ทัน กดโทรศัพท์หาน้องดีกว่า
“ แวบเดียวแค่ดู ก้ทำให้รู้ว่าเธอนะโดนหัวใจ อยากบอกเหลือเกินว่าเธอน่ารักแค่ไหน จริตมากไปกลัวมันไม่ดีไม่งาม
ก็เลยเก๊กฟอร์ม ทำเป็นอ้อมค้อมทำเป็ฯว่าดูเฉยเมย “
อาจจะเป็นเพราะเราคุยผ่านทาง pm กันมาตลอด มีโทรคุยกันบ้าง เรื่องราวความทุกข์ของน้องเป็นสิ่งปกติสำหรับชีวิตของคนอายุ 40 กว่าๆ (กว่าๆ) แต่สำหรับน้องคนนี้ สังเกตจากขอบของดวงตาที่ค่อยจะบอบช้ำมากมาย
น้องเลือกที่จะทานอาหารญี่ปุ่น “ฟูจิ” แต่ลุงเป๋าขอเเลือกทานอาหารญี่ปุ่น OOTOYA ในฐานะถูกจ้างครั้งแรกขอเลือกหน่อยน่ะ
สถานที่เหมาะสม อาหารจัดเซ็ต และที่สำคัญน้องก็ยังไม่เคยทาน
เรานั่งทานอาหารและสนธนากันตามปกติ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันบ้างในบางครั้ง
ในบางครั้งการพูดคุยก็น้องดูเหมือนจะมีความเศร้า เหงา ตลอดเวลา
ลุงเป๋าคงไม่มีคำพูดและคำปลอบใจใดใดได้มากมายกว่ากำลังใจที่ส่งต่อให้ ขอบคุณสำหรับอาหารที่เลี้ยงลุงเป๋า
เป็นความสุขที่ลุงเป๋าได้รับอีกหนึ่งในวันที่แสนจะวุ่นวาย
อย่าเอาอดีตมาทำลายปัจจุบัน อย่าเอาปัจจุบันไปทำลายอนาคต ขอให้ลืมอดีตแล้วสร้างอนาคตด้วยความหวังและกำลังใจของตัวเอง
