สวัสดีค่ะ หลังจากแฝงตัวอยู่ในเว็ปมาซักพักนึง ก็มีจ้างเที่ยวบ้าง หลังไมค์ไปแอบถามพี่ๆ เขาบ้าง
ได้เจอพี่ๆ ในเว็ปมาก็สิบกว่าคนได้ แต่ละคนน่ารักทุกคนเลย ^________^ "
หนูอาจจะโชคดีหรืออะไรก็ตามแต่ ก็ขอบคุณพี่ๆที่เคยช่วยเหลือ และเคยเจอกันนะคะ ♥
แต่จะขอเอ่ยถึงพี่คนนึง.. เริ่มเรื่องพี่เขาเคยส่งเมลมาถามเรื่องการจ้างเที่ยว เราก็คุยผ่านเมลกันมาตลอด
แต่ก็หาเวลาที่ตรงกันไม่ได้ซักที จากการถามข้อมูล มาเป็นโม้เรื่องชีวิตประจำวัน และกลายเป็นเสพย์ติดรอเมลโดยไม่รู้ตัว
คุยกันทุกวัน วันละ 1-2 เมลบ้าง จนมาเมื่อสิ้นเดือนกุมภา หนูจะบินไปเที่ยวเกาหลี ซึ่งจองทัวร์ไว้นานจนลืม..
เหลือเวลาอีก 5 วันสุดท้าย เลยส่งเมลไปหาพี่เขาว่า "พี่คะ.. หาเวลาจ้างหนูเที่ยวหน่อยได้มั้ย หนูอยากได้เงินไปเกาหลี"
พี่เขาบอกจะหาเวลาให้นะ แต่สุดท้ายก็ยังไม่ได้เจอค่ะ เพราะพี่เขาไม่ว่าง แต่บอกหนูว่าเดี๋ยวพี่โอนเงินไปให้เป็นค่าจ้างล่วงหน้าแทน
ซึ่งหนูปลื้มในน้ำใจพี่มาก พี่เขาขอเลขบัญชีหนูโดยที่ไม่ขอเบอร์ หรือ ไอดีไลน์อะไรเลย สุดท้ายหนูเลยแนบติดไปให้กับเลขบัญชี
เช้าวันต่อมาพี่เขาโทรบอกว่าโอนให้แล้วนะ จำนวนเงินมันไม่เยอะนะคะ แต่มันก็ทำให้หนูรู้สึกว่าพี่น่ารักแบบนี้ยังมีอยู่
ตลอดเวลาที่อยู่เกาหลี 5 วัน 3 คืน หนูส่งเมล ส่งรูปหาพี่เขาตลอด และย้ำกับพี่เขาว่า กลับไปต้องได้เจอกันนะ หนูจะรอ
พอกลับมาหนูก็ยังรับจ้างเที่ยวทั่วไปเหมือนเดิม แต่ก็ทัก ก็คุยกับพี่เขาตลอดว่าว่างหรือยัง พร้อมมาหามั้ย
วันนี้หนูเจอพี่ๆแบบนี้ วันนี้หนูไปที่นี้ ทำแบบนี้ ทุกสิ่งเอฟวี่ติงในชีวิตก็จะเล่าให้พี่เขาฟังเกือบหมด
และก็มาถึงเวลาที่หนูอยากหาพี่ๆดูแล ก็จะปรึกษาเขาตลอด แต่หนูก็บอกไปว่า "ยังหรอก.. ยังไม่ได้เจอพี่เลยจะตกลงกับใครได้ไง"
คืนนั้นประมาณห้าทุ่มกว่า พี่เขาเลยบอกอยากเจอพี่จริงๆหรอ งั้นเราไปหาข้าวต้มทานกัน เดี๋ยวพี่ขับรถไปรับ รอแปปนะคะ
ใจหนูเต้นตุ๊บๆ (จะได้เจอแล้วๆ) หนูเลยถามนานมั้ยคะ พี่อยู่แถวไหน ? พี่เขาตอบกลับมา ไม่นานครับ พี่อยู่แปดริ้ว ขับไปแปปเดียว
เดี๋ยวๆ นะคะ แปดริ้วมาบางนา มันไม่ใช่ว่าใกล้เลยนะ พี่เขาก็ขำๆ บอกว่าแปปเดียวครับ แล้วก็จบบทสนทนานั้นไป..
พอได้เจอก็ไปทานข้าวต้ม พี่ก็โม้ หนูก็โม้ สลับกันไป.. ทานเสร็จพี่เขาก็มาส่งที่บ้าน เราก็ยังโม้กันต่อในรถนะคะ
พี่เขาน่ารัก ดูสุภาพจนหนูต้องแอบไปแต๊ะอั๋งพี่เขาเอง >//< พอใกล้จะลงหนูทิ้งคำถามทิ้งท้ายไปว่า "พี่คะ.. ไม่คิดจะดูแลหนูหรอ"
คำตอบที่ได้คือ ก็คิดครับ ไว้เราคุยในไลน์กันอีกทีเนอะ หนูก็ยิ้มแก้มปริ เดินเข้าบ้านหน้าตาระรื่น รู้สึกฟินอย่างบอกไม่ถูก
เหมือนเวลาที่พี่ๆได้เจอน้องที่ตรงสเป็ค กลับกัน น้องๆก็ได้เจอพี่ๆที่ตรงสเป็คก็จะมโน เพ้อฝันไปเรื่อยเปื่อย
กลับมาก็คุยผ่านไลน์ sms โทรหากันบ้าง (พี่เขามีครอบครัวแล้วนะคะ พี่เขาบอกตั้งแต่เมลแรกๆที่คุย)
หนูก็หยอดพี่เขาไปทุกวัน เมื่อไหร่จะยอมเป็นของหนูซะที.. พี่เขาก็ขำๆ แล้วบอกจะใจอ่อนแล้วเนี่ย เป็นแบบนี้ทุกครั้งไป
การดำเนินชีวิตหนูก็ยังจ้างเที่ยวปกติ แต่จะคิดถึงพี่เขาโดยตลอดว่า กลับไปจะโม้อะไรดีน้า พี่เขาจะว่างคุยหรือเปล่า
มีคนสนใจจะดูแล หนูก็เชิงปฎิเสธไป ด้วยความที่รอ และพี่เขาก็ยังไม่ได้ตัดบทหนู แต่ก็เชิงมาตลอดว่าอยากให้หนูดูคนดีๆ
แล้วทำไมต้องหนูต้องดู ในเมื่อหนูเจอคนที่พอดีแล้ว.. พี่เขาก็เขินๆ ขำๆ แล้วก็ผ่านไป ผ่านไป จนมา..
วันนึงก็ทักตามประสาหนูปกติ อยู่ดีๆพี่เขาเอ่ยขึ้นมา "รู้มั้ย.. ทำไมพี่ถึงไม่ตกลงดูแลหนู"
หนูถึงกับสตั้น ตอบอะไรไม่ถูก หนูแซวอะไรแรงไปหรือเปล่า พี่ไม่พอใจ ไม่ถูกใจหนูตรงไหนหรอ คิดๆๆๆไปเรื่อยเปื่อย
พี่เขาบอกว่า พี่มีครอบครัวแล้วหนูรู้ใช่มั้ย พี่รู้นิสัยตัวเองดีว่าถ้าเราอยู่ด้วยกันอีกนิด ความสัมพันธ์ที่เรามีมันจะกลายเป็๋นความรัก
พี่ดูหนูออก และเข้าใจตัวพี่เอง พี่ไม่อยากทำร้ายใคร พี่เขาเคยเจอเคสแบบหนูคือจ้างเที่ยว สนิทกัน จนรู้สึกดีๆ
แต่น้องคนนั้นต้องเสียใจ เพราะพี่เขามีครอบครัวแล้ว หนูเลยย้อนกลับไป "แต่หนูรู้ว่าพี่มีตั้งแต่แรก พี่ไม่ได้หลอกอะไรหนูเลย"
พี่เขาบอกว่าอยากขอเป็นแค่พี่ชายที่คอบรับฟัง คอยอยู่ข้างๆ แต่สิ่งที่หนูได้อ่านตอนนั้น ทำเอาตัวหนูเหมือนกลับไปอกหักอีกรอบ
พี่เขากับหนู สลับพิมพ์คำว่าขอโทษ หนูรู้สึกเหมือนไปกดดันเขา ผิดที่ไปรู้สึกดีกับเขา ผิดที่ทำให้เขาลำบากใจ
น้ำตาหนูไหลแต่ก็ต้องบอกพี่เขาไปว่า หนูไม่เป็นไร หนูจะไม่ดื้อ ไม่งอแงใส่พี่แล้ว ไว้ค่อยคุยกันใหม่นะ พี่เขาก็โอเค
พี่เขาสัญญาว่าจะไม่หายไป จะอยู่ตรงนี้ แล้วถ้าหนูเป็๋นฝ่ายต้องหายไปล่ะ ถ้าวันนึงหนูต้องหาพี่ที่พร้อมดูแลหนู แล้วตัดขาดจากพี่ไป
พี่คงจะทำใจได้ใช่มั้ย.. พี่เขาบอกก็จะอยู่ตรงนี้ ซึ่งมันไม่ได้ทำให้หนูรู้สึกดีขึ้นเลย ไม่รู้ว่าพี่ๆในเว็ปเคยรู้สึกดีกับใครแล้วไม่สมหวังบ้างมั้ย
แต่สำหรับหนู มันยิ่งกว่าอกหักอีก ก่อนจะอกหัก มันก็ต้องได้คบ ได้รักกันก่อน แต่นี่หนูแค่รู้สึกดี แล้วข้ามช็อตมาอกหักเลย
ขอบคุณพื้นที่ในเว็ปนะคะ ที่ทำให้ได้เจอพี่ๆในอีกสังคมนึง ทำให้รู้จักโลกมากขึ้น และทำให้รู้สึกในหลายๆรูปแบบ
ไม่รู้ว่าพี่จะได้เข้ามาอ่านการบ้านนี้มั้ย แต่ทุกเรื่องราวที่ผ่านมา หนูจำได้หมด และขอโทษในบางสิ่งที่มันเกินเลยไป
อาจจะเป็นการเจอกันแค่ครั้งเดียว แต่สำหรับหนูมันคือการหลงรักรุ่นพี่ผ่านตัวหนังสือ และขอบคุณพี่ที่บอกหนูตรงๆ
สุดท้ายนี้ความรักมันไม่ได้ทำร้ายให้หนูเจ็บเลย มีแต่ความหวังที่หนูสร้างขึ้นมาเองทั้งนั้นที่ทำให้หนูเสียใจ ขอบคุณที่รับฟังค่ะ
