สวัสดิ์ดีค่ะ ....
นี่เป็นการส่งการบ้านฉบับแรกของวียาค่ะ (อาจไม่หวาน ไม่ซึ้ง ไม่สวยงาม เหมือนคนทั่วไป)
การบ้านฉบับนี้ เริ่มต้นจากกลางดึกวันหนึ่ง วียาเกิดอาการเสียการทรงตัวขั้นรุนแรง
และคนแรกที่วียานึกถึง ....
ลุงนึก
้และลุงก็ไม่รอช้า รับปากกับวียาว่า วันอาทิตย์ลุงจะพาไปนะ
ลุงยังน่ารักเหมือนเดิม
11 โมง ลุงไลน์มา ... ลุงเพิ่งตื่น ช้าหน่อยนะ
ตามสเต็บ ถ้าลุงมาตรงเวลาสิแปลก อิอิ
12.00 ลุงโทรมา .... วียา เสียงเป็ดมาเลย
ลุงถาม .. วียาเป็นอะไร เนี่ย กำลังรีบไปแล้ว
วียา .. ปากบอกไม่เป็นไร แต่ในใจคือ นู๋ไม่ไหวแล้ว ลุงรีบมาเร้ววววววว
แล้วลุงก็มาถึงจนได้
กระโดดขึ้นรถปุ้บ!! เพลงที่ลุงเปิดต้อนรับวียา
"เจ็บขนาดนี้ คงจะไม่ไหว ทำตามไม่ได้ ที่บอกรัก ไม่สัญญา ........ บลา บลา บลา"
เอิ่ม!! ลุงมาโอ๋ วียา หรือ จะมาฆ่า วียา ให้ตายคาที่คะ
แต่ไม่เป็นไรค่ะ วียาพกทิชชู่มาเยอะ ชิส์!!!~
ระหว่างทาง วียาก็ พุด พูด บ่น บ่น ระบาย ตลอดทาง ลุงก็ฟัง แล้วก็ จ๊ะ จ๊ะ จ๊ะ
จะมีใครที่ไหนเข้าใจวียาเท่าลุงนึกอีก คงไม่มีอีกแล้ว
และประโยคเด็ดที่ลุงพูดคือ "วียา เหมาะที่จะอยู่เป็นโสดแล้วล่ะ"
กรี้ดดดดดดดดด จี้ดดด ใจ .. ลุง ใจร้ายยยยย
เก๊าก็อยากมีคู่บ้างไรบ้างนะ
ลุงพาไปนั่งทานข้าว ที่ร้านอาหารเล็กๆ บรรยากาศ ชิลเวอร์ ริมแม่น้ำอะไรซักอย่าง
บรรยากาศดี ดนตรีเพราะ อาหารอร่อย
เหมาะแก่การมานั่งปรับสภาพจิตใจอย่างยิ่ง
ลุงยังคงอบอุ่น ทำให้วียายิ้มได้ และหยุดน้ำตาของวียาได้เหมือนเิดิม
มือของลุงที่กุมมือวียาไว้ ยังทำให้วียาอุ่นใจได้เสมอ
ขากลับ วียาก็ยังร้องเพลงให้ลุงฟังตลอดทาง
และลุงก็ยังถามว่า ... ร้องได้ทุกเพลงเลยสินะ
วียาหันไปยิ้มหวานๆ ให้ลุง 1 ที และตอบว่า .. ลุงน่าจะชินได้แล้วนะคะ อิอิ
18.00 ลุงขับรถมาจอดที่คอนโดวียา
ลุงบอกว่า ... ไม่มีแฟนแล้วหนิ แล้วบอกลาวียาเบาๆ ใบแบบที่ลุงเคยทำทุกครั้ง
ขอบคุณลุงนึก ที่ช่วยเยียวยาจิตใจวียา
ขอบคุณลุงนึก ที่อยู่เป็นเพื่อนวียาเสมอ เวลาวียาไม่สบายใจ
ขอบคุณลุงนึก ที่ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเคือง วียาเลย
ขอบคุณ ... ที่เราได้รู้จักกันค่ะ
