ยามบ่ายขณะนั่งง่วงอยู่นั่นเอง
เสียงสั่นของโทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอให้รู้ตัว เป็นข้อความจาก Line ของพี่ชายคนหนึ่งส่งมา พี่ชายคนนี้ เป็นคนที่เคยแจ้งประสงค์ว่าอยากทานข้าวด้วย จากกระทู้หาคนเลี้ยงข้าวเมื่อสัปดาห์ก่อน ก็เลยเป็นหนึ่งในเคสพิเศษ ที่ไปฟรี!!
วันนี้เราก็ว่างตรงกันในที่สุด กว่าจะหาวันมาทานข้าวกันได้ก็ผ่านไปสัปดาห์เต็มๆ พี่พูดเสมอว่าตัวเองแก่ กลัวน้องจะเขินอายที่ต้องเดินกับคนแก่ บอกได้เลยค่ะ หนูหน้าด้าน (เอ๊ะ!!) ล้อเล่นค่ะ ไม่ใช่เรื่องน่าอายนี่นา แถมพี่เองก็ยังดูหนุ่มกว่าอายุหลายปี เพียงแค่ดูอิดโรยไปสักนิด อย่าคิดมากค่ะ น้องบางคนอาย แต่หนูไม่ บอกได้เลย
เนื่องด้วยวันนี้เป็นวัน ศุกร์ต้นเดือน คนจึงแน่นเต็มห้าง พี่เลยพาไปร้านที่พี่เคยทาน อย่าถามว่าร้านชื่ออะไร หนูจำไม่ได้ เดินออกจากร้านปุ๊บ ลืมปั๊บเลย (ปลาทองชัดๆ) อาหารสัญชาติตะวันตก แต่มีน้ำจิ้มซีฟู้ดแบบไทยๆ อร่อยเลย
เราคุยกันเรื่องสัพเพเหระมากมาย จนเวลาล่วงไปสองทุ่มหน่อยๆ ก็ต้องแยกย้าย เพราะพี่ต้องกลับไปเคลียร์งานต่อ จนหนูแอบห่วงสุขภาพแทน
สุดท้ายนี้ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อค่ำและร้านอาหารแนะนำค่ะ ชอบเลยร้านนี้ แล้วก็ต้องขอโทษที่มาสาย แถมทำให้พี่ตกใจรีบมาก่อนเวลาซะอีก รู้สึกผิดเลย
